Stelletje stuntelkampioenen!
8 september 2018 - Gisenyi, Rwanda
Welkom bij de blog van de succesvolste week tot nu toe! Omdat de week een goed einde had moesten we even slecht beginnen. Zondag waren we namelijk allemaal ziekjes en hadden we een lekker dagje in het guest house om op te laden.
Maandag hebben we ons eerste echte eigen projectje opgezet. Hier konden we namelijk vanaf start zelf alles ontwerpen zonder dat we iets na moesten maken. We konden dus lekker ons eigen gangetje gaan met het ontwerpen van de walking help. Met de nodige discussies werden de concepten op papier gezet en kwam er al snel een mooi eindontwerp uit waar zelfs John het mee eens was. Omdat er nog weinig werktijd over was besloten we dinsdag te beginnen met het bouwen van de walking help. Die middag wilde we braaf onze schoolverslagen uploaden dus gingen we naar internetcafe. Eenmaal daar aangekomen was de verbinden om te huilen en konden we niet eens de internetpagina openen... Nou, dat was geen succes, dan maar via de telefoon proberen om iets in te leveren. Dit lukte gelukkig wel dus konden we met een gerust hart slapen.
Dinsdagochtend. Wat een mooie dag om de walking help te maken. Voordat we begonnen wilden we het ontwerp dat we hadden gemaakt even checken bij Yvonne. Daar aangekomen nam John het woord over de walking help en na een lang gesprek kregen we goedkeuring van Yvonne. Mooi! Let's build this thing! Nou, dat hadden we dus mooi even niet door... Blijkbaar hadden we afgesproken met William om naar het CBR-program (school waar gehandicapte kinderen komen om behandeld te worden door UCCs fysiotherapeuten) te gaan. Er was dus enige verwarring ontstaan tussen 'tuesday' en 'thursday'. Wij dachten namelijk dat het donderdag zou zijn. Met een volle auto gingen we op stap over de bumpy roads van Gisenyi. De rit duurde bijna een uur (!) en omdat de meeste gesprekken in Kinyarwanda plaatsvonden en de liedjes van Johns USB-stick inmiddels de spuigaten uitkomen konden wij niet anders dan uit volle borst lekker Nederlandstalige meezingers te bleren. Dit werd goed opgenomen bij de mede passagiers en zij genoten van onze zangkunsten (arme mensen...). Aangekomen bij de school kwamen we in een klaslokaal vol mensen die ons vol bewondering aanstaarden (mzungus spotten is hier een ding). Alsof dat nog niet genoeg was mochten we plaatsnemen op een rijtje stoelen voorin het klaslokaal zodat ze ons nog beter konden zien. Hierna kwam er een welkomswoord in het Kinyarwanda, wat blijkbaar voor een groot deel over ons ging. William verzocht ons hierna te gaan staan omdat hij ons wilde voorstellen aan de mensen. In het Kinyarwanda vertelde hij wie we waren en wat we hier deden, waarna er luid geapplaudisseerd werd. Wij snapten er werkelijk geen drol van en als een soort ongemakkelijke dromedarissen lachtten we ze maar vriendelijk toe. Opeens pakten iedereen zijn of haar stoel en ging naar buiten om te wachten tot ze aan de beurt waren. Een voor een kwamen ze binnen om door een van de fysiotherapeuten geholpen te worden. Zo nieuwsgierig als we zijn keken we overal mee en bedachtten we oplossingen voor de problemen die de kinderen hebben. Het viel ons op dat veel kinderen dezelfde handicap hebben waardoor wij één hulpmiddel kunnen maken die door meerdere kinderen gebruikt kan worden. Na 3 uur zat de tijd erop en hadden wij weer een aantal nieuwe projecten om aan te werken! Het was inmiddels 13 uur smiddags en wij hadden al 6 uur niet gegeten. Er werd ons in de ochtend beloofd dat we ergens onderweg lunch zouden halen omdat we te laat terug zouden zijn voor. Op een paar koekjes na gebeurde dit niet en kwamen we om 14 uur hongerig aan in het guest house. We hadden tegen de koks gezegd dat ze niet op ons hoefden te rekenen dus we hadden geen eten. We zijn toen zo snel mogelijk naar de stad gegaan om een bord eten naar binnen te schuiven ;). Toen we weer voldaan aankwamen in het guest house zijn we lekker serie gaan kijken terwijl het buiten met bakken uit de lucht kwam vallen (het regenseizoen is begonnen).
Het was woensdag eindelijk tijd om onze walking bar te brengem bij de meneer. Met de constructie op het dak geladen reden we 10 hele minuten naar het huis. Wij hadden verwacht dat hij hem graag in zijn tuin wilde hebben om te oefenen, maar hij wilde hem binnen hebben staan. Beste mensen, de walking bar is 3 meter lang en de meeste huizen hier zijn niet heel groot... Dit kreeg een grote woonkamer verhuizen als gevolg, maar hij staat! De meneer was ons enorm dankbaar en werd er zelfs een beetje emotioneel van. Wij vonden het zo mooi om te zien dat het hem zo gelukkig maakte, dat wat voor ons een kleine moeite was. Hierna zijn we de werkplaats weer ingegaan en hebben we in één dag de walking help in elkaar geknutseld! Mooi, dan zou die morgen weer mee kunnen naar de Coop om het daar te testen! Tijdens de lunchpauze besloten we dat het tijd was om de kleding maar weer is te wassen. Op het moment dat we wilden beginnen besloot moeder natuur al haar water naar beneden te laten komen. Oke, lekker. We besloten wel de was te doen en erna een oplossing te bedenken. Nadat de was klaar was hadden we bedacht om Yva's kamer te transformeren in een soort waslijn hok waar alle kleding zou kunnen hangen. Okeoke, laten we die waslijn dan maar op gaan hangen! Tot onze spijt kwamen we erachter dat er nauwelijks spijkers in de muren zaten en er dus geen waslijn kon hangen. Nou, wij zouden wij niet zijn als we een geniaal idee bedachten om dit op te lossen! We besloten zelf de spijkers in de muur te slaan, want ja, waarom niet? Toen we toestemming hadden gekregen gingen we aan de slag. Bij spijker nummer 1 kwam bijna de hele muur naar beneden zijlen maar niks kon ons stoppen om deze waslijn op te hangen. Een aantal spijkers en afgebrokkelde muur stukken later was het tijd om het te testen. Nou, dit was één grote faal. De waslijn bleef niet eens hangen zonder kleding en de spijkers kwamen de muur al uit. Na nog 7282 pogingen was het tijd voor een nieuw idee en besloten er de waslijn te spannen tussen de stoelen en het raam van de eetkamer. Dit werkte gelukkig wel en konden onze kleertjes lekker een nachtje drogen.
Donderdag was het weer tijd voor de wekelijkse Coop en dus reden we weer bepakt en bezakt ernaartoe, dit keer met walking help en sitting corners! Eenmaal aangekomen bleken er minder kinderen te zijn dan vorige week, inclusief het meisje waar we de walking help onder andere voor hadden gemaakt... Gelukkig hadden we het ontwerp zo gemaakt dat meerdere kinderen van verschillende leeftijden de walking help konden gebruiken, dus andere kinderen hebben hier goed mee kunnen oefenen! De sitting corners waren ook een succes. De kinderen konden hierdoor lekker rechtop zitten zonder dat ze in een hoek geplaatst hoefden te worden. Het was super leuk om te zien dat de kindjes met ons werk door de zaal baradeerde. Een meer voldaan gevoel bestaat denken we eigenlijk niet. Hierna reden we terug naar het guest house om lekker te lunchen. Na een lekkere pasta met tomantensaus was het tijd om de afwas naar de keuken te brengen. Yva besloot op dit exacte moment om van de tomatensaus een muurschildering te maken met het overgebleven tomatensaus in het pannetje. In plaats van een middagdutje konden we dus de eetkamer boenen...
Vrijdag zijn we begonnen aan een harnas voor aan de walking help zodat kinderen die nog niet zo goed kunnen lopen wel hun benen kunnen trainen om uiteindelijk wel te kunnen lopen. We hadden besloten om de middag vrij te nemen en gingen uit lunchen bij 'Calafia' en oh mensen, wat was dit genieten. Na een maand geleefd te hebben op 2 warme maaltijden per dag wat meestal bestaat uit rijst en spaghetti, was het vandaag tijd voor een heerlijk belegd broodje met vlees. Ik denk dat we nog nooit zo blij zijn geweest met kip, pesto en aioli. Na deze fantastische lunch gingen we naar de markt om popcorn te halen want het was vanavond tijd voor een movie night! Na het eten installeerde we de beamer, bakte we de popcorn en schonken we drinken in. Tony werd tijdens de film ongeveer 84 keer gebeld waarvan wij alleen maar verbaasd van op konden kijken hoe iemand zo vaak gebeld kon worden door dezelfde persoon...?
Vandaag zijn we op onze vrije dag naar de werkplaats gegaan omdat er een orthopeet uit Nyanza kwam om bij kinderen een orthese op te meten. Dit was zeer interessant om te zien hoe hij te werk ging. Na de lunch gingen we naar het Serena Hotel om hier van de wifi te profiteren onder het genot van een drankje met mooi uitzicht.
Op dit moment zitten we in onze nieuwe mooie broekjes gemaakt door Pascal de blog te schrijven.
Dit was alweer het einde van de blog! We hopen dat het weer een leuk verhaaltje was!
Het leek ons leuk dat jullie de mogelijkheid hebben om vragen aan ons te stellen die we in de volgende blog beantwoorden! Het mag over vanalles gaan, dus brandt zeker los! Zet je vraag/ vragen onder deze blog in de reacties en dan zullen wij ons best doen om het zo goed mogelijk te antwoorden de volgende keer!
Muraweho!
Ditte, Eline en Yva
Maandag hebben we ons eerste echte eigen projectje opgezet. Hier konden we namelijk vanaf start zelf alles ontwerpen zonder dat we iets na moesten maken. We konden dus lekker ons eigen gangetje gaan met het ontwerpen van de walking help. Met de nodige discussies werden de concepten op papier gezet en kwam er al snel een mooi eindontwerp uit waar zelfs John het mee eens was. Omdat er nog weinig werktijd over was besloten we dinsdag te beginnen met het bouwen van de walking help. Die middag wilde we braaf onze schoolverslagen uploaden dus gingen we naar internetcafe. Eenmaal daar aangekomen was de verbinden om te huilen en konden we niet eens de internetpagina openen... Nou, dat was geen succes, dan maar via de telefoon proberen om iets in te leveren. Dit lukte gelukkig wel dus konden we met een gerust hart slapen.
Dinsdagochtend. Wat een mooie dag om de walking help te maken. Voordat we begonnen wilden we het ontwerp dat we hadden gemaakt even checken bij Yvonne. Daar aangekomen nam John het woord over de walking help en na een lang gesprek kregen we goedkeuring van Yvonne. Mooi! Let's build this thing! Nou, dat hadden we dus mooi even niet door... Blijkbaar hadden we afgesproken met William om naar het CBR-program (school waar gehandicapte kinderen komen om behandeld te worden door UCCs fysiotherapeuten) te gaan. Er was dus enige verwarring ontstaan tussen 'tuesday' en 'thursday'. Wij dachten namelijk dat het donderdag zou zijn. Met een volle auto gingen we op stap over de bumpy roads van Gisenyi. De rit duurde bijna een uur (!) en omdat de meeste gesprekken in Kinyarwanda plaatsvonden en de liedjes van Johns USB-stick inmiddels de spuigaten uitkomen konden wij niet anders dan uit volle borst lekker Nederlandstalige meezingers te bleren. Dit werd goed opgenomen bij de mede passagiers en zij genoten van onze zangkunsten (arme mensen...). Aangekomen bij de school kwamen we in een klaslokaal vol mensen die ons vol bewondering aanstaarden (mzungus spotten is hier een ding). Alsof dat nog niet genoeg was mochten we plaatsnemen op een rijtje stoelen voorin het klaslokaal zodat ze ons nog beter konden zien. Hierna kwam er een welkomswoord in het Kinyarwanda, wat blijkbaar voor een groot deel over ons ging. William verzocht ons hierna te gaan staan omdat hij ons wilde voorstellen aan de mensen. In het Kinyarwanda vertelde hij wie we waren en wat we hier deden, waarna er luid geapplaudisseerd werd. Wij snapten er werkelijk geen drol van en als een soort ongemakkelijke dromedarissen lachtten we ze maar vriendelijk toe. Opeens pakten iedereen zijn of haar stoel en ging naar buiten om te wachten tot ze aan de beurt waren. Een voor een kwamen ze binnen om door een van de fysiotherapeuten geholpen te worden. Zo nieuwsgierig als we zijn keken we overal mee en bedachtten we oplossingen voor de problemen die de kinderen hebben. Het viel ons op dat veel kinderen dezelfde handicap hebben waardoor wij één hulpmiddel kunnen maken die door meerdere kinderen gebruikt kan worden. Na 3 uur zat de tijd erop en hadden wij weer een aantal nieuwe projecten om aan te werken! Het was inmiddels 13 uur smiddags en wij hadden al 6 uur niet gegeten. Er werd ons in de ochtend beloofd dat we ergens onderweg lunch zouden halen omdat we te laat terug zouden zijn voor. Op een paar koekjes na gebeurde dit niet en kwamen we om 14 uur hongerig aan in het guest house. We hadden tegen de koks gezegd dat ze niet op ons hoefden te rekenen dus we hadden geen eten. We zijn toen zo snel mogelijk naar de stad gegaan om een bord eten naar binnen te schuiven ;). Toen we weer voldaan aankwamen in het guest house zijn we lekker serie gaan kijken terwijl het buiten met bakken uit de lucht kwam vallen (het regenseizoen is begonnen).
Het was woensdag eindelijk tijd om onze walking bar te brengem bij de meneer. Met de constructie op het dak geladen reden we 10 hele minuten naar het huis. Wij hadden verwacht dat hij hem graag in zijn tuin wilde hebben om te oefenen, maar hij wilde hem binnen hebben staan. Beste mensen, de walking bar is 3 meter lang en de meeste huizen hier zijn niet heel groot... Dit kreeg een grote woonkamer verhuizen als gevolg, maar hij staat! De meneer was ons enorm dankbaar en werd er zelfs een beetje emotioneel van. Wij vonden het zo mooi om te zien dat het hem zo gelukkig maakte, dat wat voor ons een kleine moeite was. Hierna zijn we de werkplaats weer ingegaan en hebben we in één dag de walking help in elkaar geknutseld! Mooi, dan zou die morgen weer mee kunnen naar de Coop om het daar te testen! Tijdens de lunchpauze besloten we dat het tijd was om de kleding maar weer is te wassen. Op het moment dat we wilden beginnen besloot moeder natuur al haar water naar beneden te laten komen. Oke, lekker. We besloten wel de was te doen en erna een oplossing te bedenken. Nadat de was klaar was hadden we bedacht om Yva's kamer te transformeren in een soort waslijn hok waar alle kleding zou kunnen hangen. Okeoke, laten we die waslijn dan maar op gaan hangen! Tot onze spijt kwamen we erachter dat er nauwelijks spijkers in de muren zaten en er dus geen waslijn kon hangen. Nou, wij zouden wij niet zijn als we een geniaal idee bedachten om dit op te lossen! We besloten zelf de spijkers in de muur te slaan, want ja, waarom niet? Toen we toestemming hadden gekregen gingen we aan de slag. Bij spijker nummer 1 kwam bijna de hele muur naar beneden zijlen maar niks kon ons stoppen om deze waslijn op te hangen. Een aantal spijkers en afgebrokkelde muur stukken later was het tijd om het te testen. Nou, dit was één grote faal. De waslijn bleef niet eens hangen zonder kleding en de spijkers kwamen de muur al uit. Na nog 7282 pogingen was het tijd voor een nieuw idee en besloten er de waslijn te spannen tussen de stoelen en het raam van de eetkamer. Dit werkte gelukkig wel en konden onze kleertjes lekker een nachtje drogen.
Donderdag was het weer tijd voor de wekelijkse Coop en dus reden we weer bepakt en bezakt ernaartoe, dit keer met walking help en sitting corners! Eenmaal aangekomen bleken er minder kinderen te zijn dan vorige week, inclusief het meisje waar we de walking help onder andere voor hadden gemaakt... Gelukkig hadden we het ontwerp zo gemaakt dat meerdere kinderen van verschillende leeftijden de walking help konden gebruiken, dus andere kinderen hebben hier goed mee kunnen oefenen! De sitting corners waren ook een succes. De kinderen konden hierdoor lekker rechtop zitten zonder dat ze in een hoek geplaatst hoefden te worden. Het was super leuk om te zien dat de kindjes met ons werk door de zaal baradeerde. Een meer voldaan gevoel bestaat denken we eigenlijk niet. Hierna reden we terug naar het guest house om lekker te lunchen. Na een lekkere pasta met tomantensaus was het tijd om de afwas naar de keuken te brengen. Yva besloot op dit exacte moment om van de tomatensaus een muurschildering te maken met het overgebleven tomatensaus in het pannetje. In plaats van een middagdutje konden we dus de eetkamer boenen...
Vrijdag zijn we begonnen aan een harnas voor aan de walking help zodat kinderen die nog niet zo goed kunnen lopen wel hun benen kunnen trainen om uiteindelijk wel te kunnen lopen. We hadden besloten om de middag vrij te nemen en gingen uit lunchen bij 'Calafia' en oh mensen, wat was dit genieten. Na een maand geleefd te hebben op 2 warme maaltijden per dag wat meestal bestaat uit rijst en spaghetti, was het vandaag tijd voor een heerlijk belegd broodje met vlees. Ik denk dat we nog nooit zo blij zijn geweest met kip, pesto en aioli. Na deze fantastische lunch gingen we naar de markt om popcorn te halen want het was vanavond tijd voor een movie night! Na het eten installeerde we de beamer, bakte we de popcorn en schonken we drinken in. Tony werd tijdens de film ongeveer 84 keer gebeld waarvan wij alleen maar verbaasd van op konden kijken hoe iemand zo vaak gebeld kon worden door dezelfde persoon...?
Vandaag zijn we op onze vrije dag naar de werkplaats gegaan omdat er een orthopeet uit Nyanza kwam om bij kinderen een orthese op te meten. Dit was zeer interessant om te zien hoe hij te werk ging. Na de lunch gingen we naar het Serena Hotel om hier van de wifi te profiteren onder het genot van een drankje met mooi uitzicht.
Op dit moment zitten we in onze nieuwe mooie broekjes gemaakt door Pascal de blog te schrijven.
Dit was alweer het einde van de blog! We hopen dat het weer een leuk verhaaltje was!
Het leek ons leuk dat jullie de mogelijkheid hebben om vragen aan ons te stellen die we in de volgende blog beantwoorden! Het mag over vanalles gaan, dus brandt zeker los! Zet je vraag/ vragen onder deze blog in de reacties en dan zullen wij ons best doen om het zo goed mogelijk te antwoorden de volgende keer!
Muraweho!
Ditte, Eline en Yva
