Where them girls at

Goeeeeeeeeeeeeeiedag lieve mensen het is weer tijd voor een bloggie!

De week begon met een goeie werkdagen. Maandag, dinsdag en woensdag hebben we 2 extra walking helps (looprekje) in elkaar gezet omdat bleek dat er meer nodig waren en de 1e goed werkte. Verder hebben we een soort hangsysteem gemaakt voor in de walking help zodat kinderen die nog niet zo goed kunnen staan hier ook in kunnen trainen. U leest bij donderdag of dit een succes was... Ook hebben we de sitting corners verbetert omdat bleek dat de kinderen achterover konden vallen als ze erin zaten. Dinsdag zouden we ook met 2 Duitse meiden naar het dorpje gaan om materialen te kopen, zij willen namelijk een soort bord maken voor in Jessies Place. Om 8 uur hadden we afgesproken bij de werkplaats om vervolgens met John te vertrekken. Toen ze er om 8.30 uur nog niet waren begonnen wij te twijfelen of ze het wel hadden onthouden. Na wat gebel bleek dat ze onderweg waren naar Kigali om hun visum te verlengen. Ze waren de dag ervoor gebeld dat ze met spoed moesten komen... Ah, oke, wij dachten dat Europeanen wel beter zouden communiceren dan Afrikanen... mwah, dat valt dus wel mee. Omdat wij toch verf nodig hadden in het dorp besloten we alsnog te gaan. Wij wilden graag de kleuren: rood, blauw en geel. Nou, we zijn heel Gisenyi doorgereden om steeds bij een verfwinkel 1 van de 3 kleuren te vinden, en omdat wij hebben geleerd dat je blij moet zijn als je vindt wat je zoekt hebben we bij 3 verschillende winkels de 3 kleuren verf gekocht.

Donderdag was het weer tijd voor de COOP en dus tijd om onze hulpmiddelen te testen! De sitting corners bleven staan, de walking helps deden het goed, maar het harnas... dat was het niet helemaal... Het was een beetje te groot waardoor het kindje er niet goed in kon hangen. Hier gaan we dus mee verder om dit te verbeteren! In de middag hadden we gepland om drankje te doen met wat mensen omdat in Nederland onze studievereniging een kroegentocht zou houden die avond. Yva is voorzitter van de commissie die dat organiseert dus ze mocht die, ook al zit ze in Rwanda, niet missen. Toen het donker begon te worden werd het tijd om naar huis te gaan om te eten bij Jessica. Zij is nog herstellende van haar gebroken been en daarom eten we bijna elke avond bij haar op de kamer. Normaal praten we Engels met de mensen en Nederlands met elkaar als het de rest niks aan gaat, maar vandaag was Tony dat zat. Hij vond het maar stom dat we onderling Nederlands praatte en vond dat we alleen nog maar Engels mochten praten in zijn bijzijn. Deze uitdaging namen wij aan, maar vertelde hem wel dat hij dan geen Kinyarwanda mocht praten in ons bijzijn. Hij accepteerde de deal. Hoewel het ons vrij makkelijk af ging had Tony wat moeite, omdat zijn vrienden die over de vloer komen niet echt Engels kunnen praten en dus alles in het Kinyarwanda vertellen.

Vrijdag was het alweer bijna het einde van de werkweek, nog even de laatste dingetjes afronden dus.
We hebben al veel dingen gemaakt en geverfd, maar hadden nog nooit de verfsprayer gebruikt, terwijl John die nog wel met trots had laten zien tijdens de rondleiding de eerste dag. Wij wilde dat ding veels te graag gebruiken dus zetten ons puppyoogjes op, met succes want het mocht! Nadat we de vorige keren al geknoeid hadden in de werkplaats met rode en blauwe verf (oeps) waardeerde John het wel dat we dit buiten zouden doen. Tijdens het verven werd onze blijdschap helaas al snel weer ingeruild voor een teleurstelling, de sprayer was eigenlijk kapot en zelfs handige John kon dit niet helemaal goed fiksen. Nadat de slang 3 keer van de sprayer af was gespoten door de hoge druk, 1 rekje geel was geverfd en John zijn schoenen ook een beetje mee waren gekleurd gaven we het maar op en gingen binnen weer aan de slag met de ouderwetse kwasten. De rest van de ochtend hebben we nog wat sittingcorners verbeterd en andere kleine klusjes gedaan. Toch besloot John onze werkdag nog even goed af te sluiten. We vertelden hem dat we het filmpje wat hij eerder deze week had gestuurd erg grappig vonden omdat de mensen zo leuk dansten. John begon te lachen en deed speciaal voor ons nog even een paar soepele heupbewegingen, wat een wereldvent!
De werkweek was goed afgesloten, tijd om de vakantie te regelen voor volgende week. Met de moto gingen we naar ons 'reisbureau' waar we de man zouden ontmoeten die de reis voor ons regelt. Helaas was hij tegen afspraken in niet aanwezig en konden we nog steeds niks plannen. Gelukkig was een medewerker wel zo aardig geweest om hem te bellen zodat we konden afspreken dat hij vanavond langs zou komen.
Na een lange tocht naar huis (we zouden een stukje lopen en dan de moto pakken, totdat we opeens halverwege waren en dat laatste deel er ook nog wel bij kon) was het weer tijd voor de wekelijkse voetbalwedstrijd. Helaas was het animo laag deze keer, dus we begonnen maar met halve teams te spelen. Van alle kanten kwamen er mensen bij (zelfs de schoolbusbestuurder parkeerde de bus midden op de weg om eerst te kunnen voetballen) en de wedstrijd kon alsnog beginnen! Elke week worden we weer een beetje beter en dat zien de mannen gelukkig ook :) Deze week kregen we zelfs een paar keer de bal aangepaast, en nadat Ditte een van de beste spelers van de tegenpartij had getackeld en er vervolgens met de bal vandoor ging klonk er luid applaus over het veld, lekker Dit! Al met al was het dus een goede wedstrijd, want deze keer speelde we gelijk ipv weer te verliezen. Na de wedstrijd kregen we zelfs nog een paar complimenten, en waren ze er zelfs van overtuigd dat wij echt wel voetballen in Nederland. De wonderen zijn de wereld nog niet uit....
In de avond was het tijd voor: FILMAVOND! We hebben met Tony en Jessica de film 'The Greatest Showman' gekeken onder het genot van pringels, popcorn en frisdrank. Jessica, die de hele dag in dr bed ligt om te herstellen, eet ongeveer niks op een dag omdat ze veel pijn heeft van haar operatie. Toen we haar voor de zekerheid wel popcorn aanboden nam ze dat, tot onze verbazing, met beide handen aan. Wondermiddel, die zoute popcorn.

Zaterdag gingen voor het eerst alleen een weekendje weg! De planning was om de bus van 10.00 te pakken en dan zouden we rond 9.20 weg willen. Nou, omdat wij wij zijn werd dit al 9.25 en toen kwam Innocent langs. Innocent is de meneer die een soort safari bedrijf heeft en met hem willen we zaterdag 22 sept een weekje op vakantie naar 2 National Parks. Omdat we dit al 2 weken proberen te plannen maar hij niet zo goed is met communicatie, wilden we gisteren (vrijdagavond) met hem afspreken om de vakantie te plannen. Zoals altijd hier kwam hij niet opdagen en vertelde hij ons dat hij morgenochtend (zaterdagochtend) wel even om 8.00 langs zal komen. Okeoke, prima. Die 8.00 die wij dachten werd 9.25. De tijd dat wij best wel weg moesten om de bus te halen... We hebben even snel met hem gepraat en erna uitgelegd dat we echt weg moesten. Hij bood ons toen een lift aan naar het busstation zodat we het er nog even over konden hebben. Dat was wel best lief. Eenmaal aangekomen bij het busstation keken we een 2.5 uur durende busrit tegemoet. Dat lijkt opzich niet heel erg, maar het wordt iets minder grappig als er geen rechte weg is en je jezelf 2.5 uur lang in balans moet houden... Maar ach, het was het allemaal zeker waard! Toen we aankwamen in Kibuye gingen we naar het hotel en besloten we daar wat te eten. Dit besloten we rond 13.30/14.00. Het hotel en daarmee ook het restaurant was gelegen op een berg met daarbij een prachtig uitzicht over Lake Kivu. We bestelden wat te eten en te drinken en genoten het het uitzicht. Het drinken kwam bijna meteen. Het eten daarentegen mensen, dat kwam om 16.15. We hebben dus ruim 2 uur gewacht op eten... Toen we ernaar vroegen zei de serveerder dat de kok er niet was. Ah, vandaar! Het eten was trouwens wel lekker, misschien omdat we al 8 uur niks hadden gegeten, maar goed. Na de 'lunch' besloten we te wandelen naar een ander restaurantje om hier wat te drinken en erna ook wat te eten. Het was een hele tocht door de boesjboesj (lekker Afrikaans) maar net voor de zon was verdwenen waren we aangekomen bij het restaurant. Naast dat we hier heerlijk hebben gegeten met een mooi uitzicht, was hier een werkende wc! Ditte moest als eerst van ons naar de wc, en toen ze terug kwam riep ze: 'DE WC-DEUR STOND VOOR ME OPEN EN HIJ NODIGDE ME UIT OM HET TE GEBRUIKEN' (ze moest nodig naar de wc). Beste mensen, dit was zeker een hoogtepuntje van onze reis die we nooit zullen vergeten. Zo rond een uurtje of 20.30 was het tijd om weer naar huis te gaan, het was alleen al pikkedonker geworden en aangezien het best afgelegen ligt vroegen we aan iemand van het restaurant of hij een moto wilde bellen voor ons. Een moto is een soort taxi op een motor. Na een wilde rit en wat afdingen op de prijs waren we weer veilig aangekomen in het hotel. Nadat we ze hadden verteld waar ze heen moesten en ze zelfs had laten zien op een kaart waar het was, presteerden ze het om met z'n alle verkeerd te rijden. Toen we met z'n drieën naar elkaar geseind hadden dat we moesten stoppen, bleek een noodkreet 'CAN YOU STOP' nog best lastig te begrijpen te zijn. Ik, Eline, had mijn motoboy lieflijk, noch dringend uitgelegd dat hij totaal verkeerd reed en dat we de andere kant op moesten. Hij begreep nu wel waar hij heen moest en gelukkig was dat inderdaad zo... Aangekomen bij het busstation hebben we de motoboy's hartelijk bedankt en zijn we gaan zoeken naar de juiste bus. Na een busreis van ruim 3 uur waren we weer thuis en zijn we meteen op bed geplofd.

Het tripje naar Kibuye was fantastisch en volgende week staat ons hopelijk een nog mooiere vakantie te wachten: safari!

Foto's staan zoals altijd in het album met bijbehorende naam.

Tot de volgende keer!

Kussies van jullie zussies,
Ditte, Eline en Yva