Mens erger je niet
25 augustus 2018 - Gisenyi, Rwanda
Bonjour!
***Allereerst willen we alle donateurs bedanken voor het sponsoren van onze truien! Door jullie kunnen wij mooie materialen kopen en hulpmiddelen maken voor de mensen die het hier nodig hebben! En ohja, ze vinden de truien ook heel mooi met gave teksten ;).***
De 2e werkweek zit er weer op en genieten op dit moment van een welverdiende 500 ml Fanta. Er is zoals altijd weer een hoop gebeurt deze week, so let's go!
De eerste sitting corner was maandag af en moest voor controle naar Yvonne, die ons had gevraagd deze te maken. Ze wilde er namelijk nog 3 hebben dus het was wel handig als ze het goed zou keuren. Helaas waren maandag en dinsdag feestdagen (wisten we niet) en waren er weinig mensen op het UCC. We konden gelukkig wel aan de slag, want onze lieve John kent geen vrije dagen. John werkt het liefst elke dag als het even kan. We gingen dus vol goeie moed maandag naar Yvonne om ons project te laten checken, maar ze was niet in Jessie's place. John belde Yvonne om te vragen of ze terug zou komen, zij antwoordde dat ze op huisbezoek was en potentiële nieuwe opdracht voor ons had! Ze wilde dus dat we meteen naar het huis kwamen om te zien wat we konden maken. Wij zeiden daar natuurlijk geen nee tegen en gingen meteen op weg! Eenmaal aangekomen bij het huis zagen we een man van 40 zitten waar op het eerste gezicht niks mis mee leek. Yvonne legde ons uit dat deze meneer een onbekende ziekte heeft bij zijn heup. De meneer ging staan en hij bleef voorovergebogen bukken, waardoor ook de knieën gebogen stonden. Hij ging eigenlijk staan alsof hij nog in een zithouding zat. Voor de anatomisch geleerden onder ons: hij heeft een geperkte heupextensie en compenseerde dit met geflecteerde knieën tijdens het gaan. De knieën konden ook geen ab- en adductie maken, waardoor dit nog meer wijst op een beperkte heup bewegelijkheid. Yvonne wil met hem trainen zodat hij weer rechtop kan lopen en heeft ons nodig om een trainingsapparaat te maken. Na wat vragen bleek dat ze een walking bar wilde. Om dit te maken hadden wij natuurlijk maten nodig, dus hielp Yvonne de man om te staan en liet ons zien wat de minimale hoogte zou moeten zijn. Nadat we alle maten haden gemeten die we nodig hadden, hebben we haar nummer gevraagd zodat we foto's van de sitting corner konden sturen en zij ze kon checken. Toen ze na lang wachten eindelijk had gereageerd op de foto's kregen we een iets minder berichtje terug: 'it's too big!'. Daar ging ons zelfvertrouwen en goeie moed... Zij had ons gevraagd om 4 sitting corners te maken voor kinderen van 2 tot 4 jaar oud. Wij waren dus begonnen met het maken van de sitting corner voor die van een 4 jarig kind. Zoals het hier wel vaker gebeurt veranderen afspraken nadat ze afgesproken zijn en wilde Yvonne 4 corners voor 2 jarigen. Geen wonder dat de corner die we gemaakt hadden te groot was...
Dinsdag en woensdag gingen we dus opnieuw aan de slag met de overige 3 sitting corners. We hebben het ontwerp aangepast en hebben in 2 dagen 3 corners in elkaar geflanst. De vaart zat er lekker in en John is eindelijk (denken wij) gewend aan 3 bijdehante meiden in ZIJN werkplaats.
Nadat de corners in de lak waren gezet op donderdag begonnen we, eerder dan verwacht, aan de walking bar. Wij begonnen met z'n drieën braaf aan ons ontwerp proces waarin we plannen maken over de verbindingen, constructies en maten voor de bar. Op dat moment kwam onze lieve John trots en vastberaden de werkplaats binnen lopen met de legendarische zin: 'LET'S MAKE A PLAN!', waarop wij zeiden: 'we already started...'. John kwam erbij zitten en we bedachten samen het ontwerp van de walking bar. Met het boodschappenlijstje op zak gingen we op zoek naar de materialen. Het is hier altijd wel de vraag of ze de goede afmetingen en materialen hebben die je bedacht had, waardoor we wanneer we terug komen al meteen een nieuw ontwerp moeten maken met de materialen die we hebben kunnen bemachtigen. De materialen zijn hier overigens rete duur, dus toen de man van de buizen een veel te hoog bedrag vroeg voor maar 3 buizen kwam de gierige Nederlander in ons naar boven. John was het volledig met ons eens en ging de onderhandeling van start, want de arme verkoper sprak geen woord Engels of Frans dus konden we ons niet mengen in deze verhitte strijd. Uiteindelijk is het gelukt om een mooie deal te sluiten en kregen we voor dezelfde prijs als de 3 buizen ook de rest van de benodigdheden. We moesten hiervoor wel naar een soort spookhuis met de verkoper en zijn hulpje om de materialem uit dat huis te halen. We hoefden niet mee naar binnen en hadden braaf gewacht tot de mannen terug kwamen na een half uur. Verbazingwekkend genoeg hadden we alle materialen die we nodig hadden in 1 middag gevonden en zat de werkdag er weer op!
Project 4: the walking bar begon vrijdag goed en we hadden er zin in. We hadden de buizen afgemeten en bijgezaagd en waren klaar om gaten te laten maken. We moesten voor de gaten naar de stad omdat de machines in de werkplaats dit niet aankunnen. Het enige probleem was dat er geen auto beschikbaar was en we dus niets konden doen. We gingen vervroegd met lunch pauze omdat ons beloofd werd dat er in de middag wel een auto beschikbaar zou zijn. Om half 2 kwamen we terug in het UCC en na wat informeren bleek dat de auto er half 3 weer zou zijn. Nou, oke... dan wachten we wel even een uurtje. Dat uurtje bleek tot 4 uur smiddags te duren waarop onze werkdag eindigt. Kortom: vrijdag was een niet zo nuttige dag...
Op vrijdag is er een wekelijkse voetbalwedstrijd met alle staff waar wij dus ook bij meedoen! Ik (Eline) werd een beetje ziek dus ben vrijdag en vandaag vooral in het guesthouse gebleven om uit te rusten, dus ik zal de telefoon even aan Yva geven die een stukje schrijft over de wedstrijd en vandaag!
Voor de mensen die zich afvragen of ik nog leef, het gaat goed met me! Ik heb als enige hier geen simkaartje dus ben kort gezegd niet bereikbaar.
Maargoed, na vrijdag een paar uur op onze luie reet gezeten te hebben was het tijd voor actie! Omdat het veel had geregend was het onduidelijk of onze wekelijkse voetbalwedstrijd wel door zou gaan (zodra het begint met regenen stopt iedereen met wat hij/zij aan het doen is), maar gelukkig was het droog en konden we alsnog beginnen. We hesen ons weer in de gele shirtjes en de wedstrijd begon. Onze team was lekker bezig en de knalde al snel 2 ballen in het doel van de tegenstanders (keeper John was nog niet aanwezig en de invaller kon zijn kunsten noet waarmaken). Na deze goals kreeg team wit (onterecht) een penalty en hier waren wij het natuurlijk niet mee eens. Er ontstond een heisa rond dit incident en wij als niet Kinyarwanda-sprekende mensen konden helaas niet veel in deze discussie betekenen. Uiteindelijk bleek het gelukkig allemaal een beetje voor de grap te zijn en kon de wedstrijd zich voorzetten. In de rust werd een van ons vriendelijk, maar toch wel dringend verzocht om als reserve op de bank te zitten. Toen ik, Yva, het veld uit wilde lopen werd ik opeens terug geroepen, aangezien de tegenstander 15 spelers in het spel had konden wij ook wel met wat meer mensen verder. Een nogal warrig spel begon (het waren vooral heel veel mensen die achter de bal aan rende om hem te bemachten) en na wat onterechte penalty's voor team wit hadden we helaas verloren.
Vandaag wilde we onze revange nemen en besloten met wat mensen te gaan voleyballen. Hier hebben we iets meer vertrouwen in :). We begonnen op het schoolplein (in het weekend is er een soort opvang voor een aantal kinderen) en er sloten steeds meer mensen aan. Langzaam vormde er teams en konden we lekker ballen. Ondertussen moesten sommige spelers helaas weer aan het werk en dit resulteerde in dat we de ene keer met 4 mensen aan het spelen waren en 5 minuten later met 10 mensen. Het spel eindigde helaas toen de bal lek ging.
In de middag was het tijd om naar de markt te gaan. We hebben de koks beloofd om morgenavond een van onze favoriete gerechten te koken: pasta pesto! Na een wandeling van een uur waren we eindelijk bij de markt en konden de inkopen beginnen. Kalisa hielp ons door ons naar alle winkels te begeleiden. Na een paar winkels en de markt afgelopen te hebben hadden we bijna alle ingredienten, maar kwamen tot de conclusie dat het nogal lastig is om hier het hoofdingredient te vinden: basilicum. Vol hoop gingen we op de terugweg nog langs een paar winkels, maar we hebben het helaas nergens kunnen vinden. We zullen dus even ern nieuw pastarecept moeten bedenken, iemand nog ideeën?
Terwijl Eline op de wc zit zal ik de blog voor deze keer maar even afsluiten.
We hopen dat jullie weer genoten hebben van onze avonturen en tot de volgende keer!
Foto's zijn zoals altijd weer te vinden in het fotoalbum bijbehorend bij de titel!
Kusjes,
Ditte, Yva en de schijtluis Eline (sorry not sorry)
***Allereerst willen we alle donateurs bedanken voor het sponsoren van onze truien! Door jullie kunnen wij mooie materialen kopen en hulpmiddelen maken voor de mensen die het hier nodig hebben! En ohja, ze vinden de truien ook heel mooi met gave teksten ;).***
De 2e werkweek zit er weer op en genieten op dit moment van een welverdiende 500 ml Fanta. Er is zoals altijd weer een hoop gebeurt deze week, so let's go!
De eerste sitting corner was maandag af en moest voor controle naar Yvonne, die ons had gevraagd deze te maken. Ze wilde er namelijk nog 3 hebben dus het was wel handig als ze het goed zou keuren. Helaas waren maandag en dinsdag feestdagen (wisten we niet) en waren er weinig mensen op het UCC. We konden gelukkig wel aan de slag, want onze lieve John kent geen vrije dagen. John werkt het liefst elke dag als het even kan. We gingen dus vol goeie moed maandag naar Yvonne om ons project te laten checken, maar ze was niet in Jessie's place. John belde Yvonne om te vragen of ze terug zou komen, zij antwoordde dat ze op huisbezoek was en potentiële nieuwe opdracht voor ons had! Ze wilde dus dat we meteen naar het huis kwamen om te zien wat we konden maken. Wij zeiden daar natuurlijk geen nee tegen en gingen meteen op weg! Eenmaal aangekomen bij het huis zagen we een man van 40 zitten waar op het eerste gezicht niks mis mee leek. Yvonne legde ons uit dat deze meneer een onbekende ziekte heeft bij zijn heup. De meneer ging staan en hij bleef voorovergebogen bukken, waardoor ook de knieën gebogen stonden. Hij ging eigenlijk staan alsof hij nog in een zithouding zat. Voor de anatomisch geleerden onder ons: hij heeft een geperkte heupextensie en compenseerde dit met geflecteerde knieën tijdens het gaan. De knieën konden ook geen ab- en adductie maken, waardoor dit nog meer wijst op een beperkte heup bewegelijkheid. Yvonne wil met hem trainen zodat hij weer rechtop kan lopen en heeft ons nodig om een trainingsapparaat te maken. Na wat vragen bleek dat ze een walking bar wilde. Om dit te maken hadden wij natuurlijk maten nodig, dus hielp Yvonne de man om te staan en liet ons zien wat de minimale hoogte zou moeten zijn. Nadat we alle maten haden gemeten die we nodig hadden, hebben we haar nummer gevraagd zodat we foto's van de sitting corner konden sturen en zij ze kon checken. Toen ze na lang wachten eindelijk had gereageerd op de foto's kregen we een iets minder berichtje terug: 'it's too big!'. Daar ging ons zelfvertrouwen en goeie moed... Zij had ons gevraagd om 4 sitting corners te maken voor kinderen van 2 tot 4 jaar oud. Wij waren dus begonnen met het maken van de sitting corner voor die van een 4 jarig kind. Zoals het hier wel vaker gebeurt veranderen afspraken nadat ze afgesproken zijn en wilde Yvonne 4 corners voor 2 jarigen. Geen wonder dat de corner die we gemaakt hadden te groot was...
Dinsdag en woensdag gingen we dus opnieuw aan de slag met de overige 3 sitting corners. We hebben het ontwerp aangepast en hebben in 2 dagen 3 corners in elkaar geflanst. De vaart zat er lekker in en John is eindelijk (denken wij) gewend aan 3 bijdehante meiden in ZIJN werkplaats.
Nadat de corners in de lak waren gezet op donderdag begonnen we, eerder dan verwacht, aan de walking bar. Wij begonnen met z'n drieën braaf aan ons ontwerp proces waarin we plannen maken over de verbindingen, constructies en maten voor de bar. Op dat moment kwam onze lieve John trots en vastberaden de werkplaats binnen lopen met de legendarische zin: 'LET'S MAKE A PLAN!', waarop wij zeiden: 'we already started...'. John kwam erbij zitten en we bedachten samen het ontwerp van de walking bar. Met het boodschappenlijstje op zak gingen we op zoek naar de materialen. Het is hier altijd wel de vraag of ze de goede afmetingen en materialen hebben die je bedacht had, waardoor we wanneer we terug komen al meteen een nieuw ontwerp moeten maken met de materialen die we hebben kunnen bemachtigen. De materialen zijn hier overigens rete duur, dus toen de man van de buizen een veel te hoog bedrag vroeg voor maar 3 buizen kwam de gierige Nederlander in ons naar boven. John was het volledig met ons eens en ging de onderhandeling van start, want de arme verkoper sprak geen woord Engels of Frans dus konden we ons niet mengen in deze verhitte strijd. Uiteindelijk is het gelukt om een mooie deal te sluiten en kregen we voor dezelfde prijs als de 3 buizen ook de rest van de benodigdheden. We moesten hiervoor wel naar een soort spookhuis met de verkoper en zijn hulpje om de materialem uit dat huis te halen. We hoefden niet mee naar binnen en hadden braaf gewacht tot de mannen terug kwamen na een half uur. Verbazingwekkend genoeg hadden we alle materialen die we nodig hadden in 1 middag gevonden en zat de werkdag er weer op!
Project 4: the walking bar begon vrijdag goed en we hadden er zin in. We hadden de buizen afgemeten en bijgezaagd en waren klaar om gaten te laten maken. We moesten voor de gaten naar de stad omdat de machines in de werkplaats dit niet aankunnen. Het enige probleem was dat er geen auto beschikbaar was en we dus niets konden doen. We gingen vervroegd met lunch pauze omdat ons beloofd werd dat er in de middag wel een auto beschikbaar zou zijn. Om half 2 kwamen we terug in het UCC en na wat informeren bleek dat de auto er half 3 weer zou zijn. Nou, oke... dan wachten we wel even een uurtje. Dat uurtje bleek tot 4 uur smiddags te duren waarop onze werkdag eindigt. Kortom: vrijdag was een niet zo nuttige dag...
Op vrijdag is er een wekelijkse voetbalwedstrijd met alle staff waar wij dus ook bij meedoen! Ik (Eline) werd een beetje ziek dus ben vrijdag en vandaag vooral in het guesthouse gebleven om uit te rusten, dus ik zal de telefoon even aan Yva geven die een stukje schrijft over de wedstrijd en vandaag!
Voor de mensen die zich afvragen of ik nog leef, het gaat goed met me! Ik heb als enige hier geen simkaartje dus ben kort gezegd niet bereikbaar.
Maargoed, na vrijdag een paar uur op onze luie reet gezeten te hebben was het tijd voor actie! Omdat het veel had geregend was het onduidelijk of onze wekelijkse voetbalwedstrijd wel door zou gaan (zodra het begint met regenen stopt iedereen met wat hij/zij aan het doen is), maar gelukkig was het droog en konden we alsnog beginnen. We hesen ons weer in de gele shirtjes en de wedstrijd begon. Onze team was lekker bezig en de knalde al snel 2 ballen in het doel van de tegenstanders (keeper John was nog niet aanwezig en de invaller kon zijn kunsten noet waarmaken). Na deze goals kreeg team wit (onterecht) een penalty en hier waren wij het natuurlijk niet mee eens. Er ontstond een heisa rond dit incident en wij als niet Kinyarwanda-sprekende mensen konden helaas niet veel in deze discussie betekenen. Uiteindelijk bleek het gelukkig allemaal een beetje voor de grap te zijn en kon de wedstrijd zich voorzetten. In de rust werd een van ons vriendelijk, maar toch wel dringend verzocht om als reserve op de bank te zitten. Toen ik, Yva, het veld uit wilde lopen werd ik opeens terug geroepen, aangezien de tegenstander 15 spelers in het spel had konden wij ook wel met wat meer mensen verder. Een nogal warrig spel begon (het waren vooral heel veel mensen die achter de bal aan rende om hem te bemachten) en na wat onterechte penalty's voor team wit hadden we helaas verloren.
Vandaag wilde we onze revange nemen en besloten met wat mensen te gaan voleyballen. Hier hebben we iets meer vertrouwen in :). We begonnen op het schoolplein (in het weekend is er een soort opvang voor een aantal kinderen) en er sloten steeds meer mensen aan. Langzaam vormde er teams en konden we lekker ballen. Ondertussen moesten sommige spelers helaas weer aan het werk en dit resulteerde in dat we de ene keer met 4 mensen aan het spelen waren en 5 minuten later met 10 mensen. Het spel eindigde helaas toen de bal lek ging.
In de middag was het tijd om naar de markt te gaan. We hebben de koks beloofd om morgenavond een van onze favoriete gerechten te koken: pasta pesto! Na een wandeling van een uur waren we eindelijk bij de markt en konden de inkopen beginnen. Kalisa hielp ons door ons naar alle winkels te begeleiden. Na een paar winkels en de markt afgelopen te hebben hadden we bijna alle ingredienten, maar kwamen tot de conclusie dat het nogal lastig is om hier het hoofdingredient te vinden: basilicum. Vol hoop gingen we op de terugweg nog langs een paar winkels, maar we hebben het helaas nergens kunnen vinden. We zullen dus even ern nieuw pastarecept moeten bedenken, iemand nog ideeën?
Terwijl Eline op de wc zit zal ik de blog voor deze keer maar even afsluiten.
We hopen dat jullie weer genoten hebben van onze avonturen en tot de volgende keer!
Foto's zijn zoals altijd weer te vinden in het fotoalbum bijbehorend bij de titel!
Kusjes,
Ditte, Yva en de schijtluis Eline (sorry not sorry)
groetjes uit Delft!