Een onvergetelijke nacht
20 augustus 2018 - Gisenyi, Rwanda
Mwaramutse inshuti!
De laatste blog was alweer een tijdje geleden, maar we zijn er weer! We beginnen het verhaal op donderdag:
Na project 1: de krukken, gingen we op zoek naar een nieuw project. We wisten nog van de voorgaande stagiairs dat in de physio room altijd wel opdrachtjes zijn, dus daar gingen we. Yvonne, hoofd-fysiotherapeut, vertelde ons dat ze een 'sitting corner' nodig had voor kinderen van 2 tot 4 jaar oud, dus het brainstormen kon beginnen! Nadat de vormgeving was gekozen wilden we beginnen aan het bepalen van de maten en de bevestigingen. Onze lieve John daarentegen doet niet echt aan dit deel van ons ontwerpproces. Hij plukte meteen een kind van ongeveer 4 jaar uit de school en zette hem op een stoel. Terwijl John Mupiku ging meten waren wij als echte BT-ers op zoek naar de maattabellen die de lichaamsmaten laat zien van kinderen. John was eerder klaar dus ging onverstoord door met het maken van de stoel. Terwijl wij, in alle netheid, hem wilde stoppen en wilden vertellen dat wij andere maten hadden, vertelde hij ons dat die van Mupiku prima waren. Nou, oke, dan gaan we maar verder met die maten. Wij ons erbij neergelegd dat de maten naar alle waarschijnlijkheid niet goed zouden zijn en wilden beginnen aan het afmeten van het frame, was dat al lang en breed uitgemeten. Okeoke, John heeft er dus zin in! Na het zagen van het frame moesten er hoeken uitgemeten worden zodat het aan elkaar gelast kon worden. Wij dachten, kom, we berekenen de hoeken en tekenen dit op de gezaagde platen. John was het hier weer niet mee eens en legde de vorm uit op de grond en bepaalde op het oog hoe het frame recht lag. Nadat wij weer vertelde dat het nauwkeuriger kon luisterde hij eindelijk en liet hij ons de hoeken uitmeten en zagen. Tot zo ver hoe de samenwerking en nauwkeurigheid gaat, verder is het zeer gezellig! Al deze onnauwkeurigheden en handwerk maakte dat de stoel een groot knip en plak werk werd, maar hij staat!
Het plan voor het weekend was om naar de hoofdstad, Kigali te gaan om daar Jessica te bezoeken die in het ziekenhuis ligt vanwege een gebroken been. Zaterdag, nadat we heerlijk hadden uitgeslapen, gingen we met de bus naar Kigali. Een tocht van 3.5 uur door de bergen heen met veel, heel veel bochten. U denkt nu waarschijnlijk; oh, een busreis van 3.5 uur, dat is wel te doen! Nou medemensen, dit verliep iets anders dan verwacht. Ten eerste rijden de mensen hier in het verkeer met zonder verkeersregels, dus of je uberhaupt veilig de overkant van de straat haalt is al de vraag. Ten tweede waren er echt zo veel bochten dat je je eigenlijk 2 van de 3.5 uur zat vast te houden aan de stoel voor je om niet geplet te worden of om niet uit de stoel geslingerd te worden, ook geen pretje... Voor het derde punt geef ik u over aan Ditte, want zij kan dit denk ik beter uitleggen dan ik.
Hallo lieverds Ditto hier, nu komt even een lekker verhaaltje (don't eat while reading).
We kwamen met dikke tassen de bus in, volgestauwd met spullen, omdat we maarliefts een heel weekend weg zouden gaan. Ikzelf vond het onprettig om mijn tas boven in de rekken te plaatsen, daarom legde ik deze onder de stoel (net zoals de andere dames). De rit begon prima, een leuke film die knetterhard werd vertaald in het Kinyarwanda door de luidsprekers, heerlijke plekken waarbij je bijna op schoot zat van je naaste buurman, maar dat terzijde. Iedereen deed zijn eigen ding, puzzeltje maken, boekje lezen enzovoort. Ik besloot daarentegen te kijken naar het lieve ventje aan de andere kant van het gangpad. Het schattige gezichtje keek mij aan, ik smolt, maar het onschuldige gezichtje begon vervolgens over te geven, heerlijk vooruitzicht voor de trip, maar vooralsnog verpestte dit niet de rit.
Een tijdje later daarentegen begon het zuur te ruiken, ik vond dit raar, sinds het ventje maar weinig maaginhoud eruit had gegooid. Ik begon om mij heen te kijken, om vervolgens te constateren dat er overal op de grond een vloeistof liep. Ongerust begon ik het spoor te volgen om te zien dat ditmaal geen klein ventje, maar een volwassen persoon zijn of haar maaginhoud op de grond had gedeponeerd. Alsof dit nog niet vies genoeg was, onze tassen zaten zeer spijtig onder de maagsappen. Lekker begin om een reis van 3 en een half uur te maken. De rest van de trip heb ik met mijn neus boven de Dettol doekjes gehangen, omdat de bus pas werd opgeruimd bij aankomst in Kigali en wij de hele rit met de stank moesten overleven. Nou dit was het zeer tragische busverhaal, wat zich zeer helaas op de terugweg weer heeft herhaald (het tassenincident daarentegen niet, we waren immers voorbereid). KUS.
Goeiedag, Pien is back. Na deze enerverende busreis kwamen we aan in Kigali, waar we als bezienswaardigheid over de busplaatsen liepen (mensen hier zien blijkbaar niet vaak blanke mensen). We liepen door naar onze slaapplek voor die avond. Eenmaal aangekomen zag het er prima en schoon uit, dat zou dus een goeie nacht worden (wordt vervolgd). Hierna volgende onze reis weer in een bus (zonder kots) onderweg naar het doel van de reis, Jessica bezoeken! Toen we er eindelijk waren moesten we voor het ziekenhuis door een soort douane om onze tassen te checken, erna stond er bij de ingang van het ziekenhuis weer een douane om diezelfde tas weer te checken. Dan denk je, oke, we hebben alle checks en veiligheidsregels wel gehad, nou dus niet. Vlak voor we bij Jessica's afdeling waren moesten we onze paspoorten afgeven, die werden geregistreerd, om door te mogen lopen. Toen nog een hek met slot door en daar waren we dan eindelijk, bij Jessica's kamer. We konden nog een kwartiertje op bezoek want wie had gedacht dat er 4 controles zouden zijn voor een ziekenhuis, maar goed. Jessica zag er goed uit en was blij dat we er waren, daar deden we het allemaal voor! Na het ziekenhuisbezoek gingen we naar het restaurant van de neef van Kalisa. Hier hebben we heerlijk gegeten voor 13800 RWF, voor de mensen die niet weten hoeveel euro dit is: 13,80 euro. VOOR EEN AVONDMAALTIJD VOOR 4 PERSONEN EN 2 DRANKJES PER PERSOOM?! Nadat we hiervan waren bijgekomen was het alweer tijd om naar het guest house te gaan.
Eenmaal daar aangekomen was het best rumoerig in de kamers, maar dat was het verkeer, dat zou wel weer overgaan. We hadden een gezellige avond en op een gegeven moment was het tijd om te slapen. Yva ging naar haar eigen kamer en Ditte en ik bleven in de 2 persoonskamer waar wij sliepen. Yva kwam vervolgens terug om te zeggen dat haar klamboe vol hing met muggen en gaten. Gelukkig had Ditte haar eigen klamboe mee en kon Yva daaronder slapen. Toen wij onze eigen klamboe hadden opengemaakt bleek dat ook deze een aantal gaten had, maar we deden het ermee. Geïnstalleerd en al lagen we in (een nogal) hard bed en wachtte we tot het verkeer zou stoppen. Dit deed het immers niet. De hele nacht niet. Het leek de hele nacht alsof een vrachtwagen met 2 PK een helling zo hoog als de Mount Everest wilde beklimmen, met toeters. Met brakke koppies werden we wakker toen Yva op onze kamerdeur klopte. Yva kwam onze kamer in met een nog brakker hoofd dan wij. Blijkbaar had ze naast de vrachtwagen ook een nachtclub met kneiter harde muziek de hele nacht door. U kunt zich wel indenken waarom de titel 'een onvergetelijke nacht' heet...
Na een fantastisch (ahum) ontbijt gingen we op pad naar het Kigali Genocide Memorial museum. Dit was een super mooie en heftige soort tentoonstelling. Eerst was er een introductiefilmpje, dan een expositie over het begin, gedurende en eind van de genocide. Na deze kamers was er een kamer met een aantal persoonlijke spullen van de mensen die overleden zijn. Ook was er een kinderkamer, waarin foto's stonden met informatie over de kinderen die het niet overleefd hebben. Buiten waren graven en een muur met namen. We kwamen er met z'n 3en best verslagen uit en hadden even nodig om het te laten bezinken. Gelukkig hadden we Kalisa bij ons die ons al snel opvrolijkte en zo onze weg vervolgde. We gingen lunchen in een gebouw die uitkeek over het busstation en kregen heerlijk eten. Na de lunch gingen we weer de bus in om terug te gaan naar Gisenyi. Ook deze busreis was even rot als degene hierboven beschreven. Ik ga de telefoon niet weer aan Ditte geven want dan maakt ze weer een sappig verhaal over alle kots die overal heen rolde.
Vandaag was het weer tijd om aan de slag te gaan met de sitting corner waar we aan begonnen waren. Deze is afgerond en zijn op huisbezoek gegaan bij iemand die niet goed kan lopen en waarvoor ze een toestel willen om op te oefenen. Daar zijn wij natuurlijk de geschikte personen voor en gaan ermee aan de slag!
Tot zover de blog van vandaag.
Foto's zijn te vinden onder de naam 'Een onvergetelijke nacht'.
Ciao!
Ditte, Eline en Yva
De laatste blog was alweer een tijdje geleden, maar we zijn er weer! We beginnen het verhaal op donderdag:
Na project 1: de krukken, gingen we op zoek naar een nieuw project. We wisten nog van de voorgaande stagiairs dat in de physio room altijd wel opdrachtjes zijn, dus daar gingen we. Yvonne, hoofd-fysiotherapeut, vertelde ons dat ze een 'sitting corner' nodig had voor kinderen van 2 tot 4 jaar oud, dus het brainstormen kon beginnen! Nadat de vormgeving was gekozen wilden we beginnen aan het bepalen van de maten en de bevestigingen. Onze lieve John daarentegen doet niet echt aan dit deel van ons ontwerpproces. Hij plukte meteen een kind van ongeveer 4 jaar uit de school en zette hem op een stoel. Terwijl John Mupiku ging meten waren wij als echte BT-ers op zoek naar de maattabellen die de lichaamsmaten laat zien van kinderen. John was eerder klaar dus ging onverstoord door met het maken van de stoel. Terwijl wij, in alle netheid, hem wilde stoppen en wilden vertellen dat wij andere maten hadden, vertelde hij ons dat die van Mupiku prima waren. Nou, oke, dan gaan we maar verder met die maten. Wij ons erbij neergelegd dat de maten naar alle waarschijnlijkheid niet goed zouden zijn en wilden beginnen aan het afmeten van het frame, was dat al lang en breed uitgemeten. Okeoke, John heeft er dus zin in! Na het zagen van het frame moesten er hoeken uitgemeten worden zodat het aan elkaar gelast kon worden. Wij dachten, kom, we berekenen de hoeken en tekenen dit op de gezaagde platen. John was het hier weer niet mee eens en legde de vorm uit op de grond en bepaalde op het oog hoe het frame recht lag. Nadat wij weer vertelde dat het nauwkeuriger kon luisterde hij eindelijk en liet hij ons de hoeken uitmeten en zagen. Tot zo ver hoe de samenwerking en nauwkeurigheid gaat, verder is het zeer gezellig! Al deze onnauwkeurigheden en handwerk maakte dat de stoel een groot knip en plak werk werd, maar hij staat!
Het plan voor het weekend was om naar de hoofdstad, Kigali te gaan om daar Jessica te bezoeken die in het ziekenhuis ligt vanwege een gebroken been. Zaterdag, nadat we heerlijk hadden uitgeslapen, gingen we met de bus naar Kigali. Een tocht van 3.5 uur door de bergen heen met veel, heel veel bochten. U denkt nu waarschijnlijk; oh, een busreis van 3.5 uur, dat is wel te doen! Nou medemensen, dit verliep iets anders dan verwacht. Ten eerste rijden de mensen hier in het verkeer met zonder verkeersregels, dus of je uberhaupt veilig de overkant van de straat haalt is al de vraag. Ten tweede waren er echt zo veel bochten dat je je eigenlijk 2 van de 3.5 uur zat vast te houden aan de stoel voor je om niet geplet te worden of om niet uit de stoel geslingerd te worden, ook geen pretje... Voor het derde punt geef ik u over aan Ditte, want zij kan dit denk ik beter uitleggen dan ik.
Hallo lieverds Ditto hier, nu komt even een lekker verhaaltje (don't eat while reading).
We kwamen met dikke tassen de bus in, volgestauwd met spullen, omdat we maarliefts een heel weekend weg zouden gaan. Ikzelf vond het onprettig om mijn tas boven in de rekken te plaatsen, daarom legde ik deze onder de stoel (net zoals de andere dames). De rit begon prima, een leuke film die knetterhard werd vertaald in het Kinyarwanda door de luidsprekers, heerlijke plekken waarbij je bijna op schoot zat van je naaste buurman, maar dat terzijde. Iedereen deed zijn eigen ding, puzzeltje maken, boekje lezen enzovoort. Ik besloot daarentegen te kijken naar het lieve ventje aan de andere kant van het gangpad. Het schattige gezichtje keek mij aan, ik smolt, maar het onschuldige gezichtje begon vervolgens over te geven, heerlijk vooruitzicht voor de trip, maar vooralsnog verpestte dit niet de rit.
Een tijdje later daarentegen begon het zuur te ruiken, ik vond dit raar, sinds het ventje maar weinig maaginhoud eruit had gegooid. Ik begon om mij heen te kijken, om vervolgens te constateren dat er overal op de grond een vloeistof liep. Ongerust begon ik het spoor te volgen om te zien dat ditmaal geen klein ventje, maar een volwassen persoon zijn of haar maaginhoud op de grond had gedeponeerd. Alsof dit nog niet vies genoeg was, onze tassen zaten zeer spijtig onder de maagsappen. Lekker begin om een reis van 3 en een half uur te maken. De rest van de trip heb ik met mijn neus boven de Dettol doekjes gehangen, omdat de bus pas werd opgeruimd bij aankomst in Kigali en wij de hele rit met de stank moesten overleven. Nou dit was het zeer tragische busverhaal, wat zich zeer helaas op de terugweg weer heeft herhaald (het tassenincident daarentegen niet, we waren immers voorbereid). KUS.
Goeiedag, Pien is back. Na deze enerverende busreis kwamen we aan in Kigali, waar we als bezienswaardigheid over de busplaatsen liepen (mensen hier zien blijkbaar niet vaak blanke mensen). We liepen door naar onze slaapplek voor die avond. Eenmaal aangekomen zag het er prima en schoon uit, dat zou dus een goeie nacht worden (wordt vervolgd). Hierna volgende onze reis weer in een bus (zonder kots) onderweg naar het doel van de reis, Jessica bezoeken! Toen we er eindelijk waren moesten we voor het ziekenhuis door een soort douane om onze tassen te checken, erna stond er bij de ingang van het ziekenhuis weer een douane om diezelfde tas weer te checken. Dan denk je, oke, we hebben alle checks en veiligheidsregels wel gehad, nou dus niet. Vlak voor we bij Jessica's afdeling waren moesten we onze paspoorten afgeven, die werden geregistreerd, om door te mogen lopen. Toen nog een hek met slot door en daar waren we dan eindelijk, bij Jessica's kamer. We konden nog een kwartiertje op bezoek want wie had gedacht dat er 4 controles zouden zijn voor een ziekenhuis, maar goed. Jessica zag er goed uit en was blij dat we er waren, daar deden we het allemaal voor! Na het ziekenhuisbezoek gingen we naar het restaurant van de neef van Kalisa. Hier hebben we heerlijk gegeten voor 13800 RWF, voor de mensen die niet weten hoeveel euro dit is: 13,80 euro. VOOR EEN AVONDMAALTIJD VOOR 4 PERSONEN EN 2 DRANKJES PER PERSOOM?! Nadat we hiervan waren bijgekomen was het alweer tijd om naar het guest house te gaan.
Eenmaal daar aangekomen was het best rumoerig in de kamers, maar dat was het verkeer, dat zou wel weer overgaan. We hadden een gezellige avond en op een gegeven moment was het tijd om te slapen. Yva ging naar haar eigen kamer en Ditte en ik bleven in de 2 persoonskamer waar wij sliepen. Yva kwam vervolgens terug om te zeggen dat haar klamboe vol hing met muggen en gaten. Gelukkig had Ditte haar eigen klamboe mee en kon Yva daaronder slapen. Toen wij onze eigen klamboe hadden opengemaakt bleek dat ook deze een aantal gaten had, maar we deden het ermee. Geïnstalleerd en al lagen we in (een nogal) hard bed en wachtte we tot het verkeer zou stoppen. Dit deed het immers niet. De hele nacht niet. Het leek de hele nacht alsof een vrachtwagen met 2 PK een helling zo hoog als de Mount Everest wilde beklimmen, met toeters. Met brakke koppies werden we wakker toen Yva op onze kamerdeur klopte. Yva kwam onze kamer in met een nog brakker hoofd dan wij. Blijkbaar had ze naast de vrachtwagen ook een nachtclub met kneiter harde muziek de hele nacht door. U kunt zich wel indenken waarom de titel 'een onvergetelijke nacht' heet...
Na een fantastisch (ahum) ontbijt gingen we op pad naar het Kigali Genocide Memorial museum. Dit was een super mooie en heftige soort tentoonstelling. Eerst was er een introductiefilmpje, dan een expositie over het begin, gedurende en eind van de genocide. Na deze kamers was er een kamer met een aantal persoonlijke spullen van de mensen die overleden zijn. Ook was er een kinderkamer, waarin foto's stonden met informatie over de kinderen die het niet overleefd hebben. Buiten waren graven en een muur met namen. We kwamen er met z'n 3en best verslagen uit en hadden even nodig om het te laten bezinken. Gelukkig hadden we Kalisa bij ons die ons al snel opvrolijkte en zo onze weg vervolgde. We gingen lunchen in een gebouw die uitkeek over het busstation en kregen heerlijk eten. Na de lunch gingen we weer de bus in om terug te gaan naar Gisenyi. Ook deze busreis was even rot als degene hierboven beschreven. Ik ga de telefoon niet weer aan Ditte geven want dan maakt ze weer een sappig verhaal over alle kots die overal heen rolde.
Vandaag was het weer tijd om aan de slag te gaan met de sitting corner waar we aan begonnen waren. Deze is afgerond en zijn op huisbezoek gegaan bij iemand die niet goed kan lopen en waarvoor ze een toestel willen om op te oefenen. Daar zijn wij natuurlijk de geschikte personen voor en gaan ermee aan de slag!
Tot zover de blog van vandaag.
Foto's zijn te vinden onder de naam 'Een onvergetelijke nacht'.
Ciao!
Ditte, Eline en Yva
Ga zo door en blijf genieten van alle mooie belevenissen! 😘