Even wennen...

Muraho!

Amakuru? Ni meza murakoze!

Laten we eerste even beginnen met een aantal mensen die we hebben ontmoet:
- Zacharie: oprichter/directeur van het UCC, samen met Frederick
- Frederick: oprichter/directeur van het UCC, samen met Zacharie (obvious, but just to be clear)
- Justin: mede-directeur van het UCC, hoofd van de school
- William: hoofd van het CBR-program (home visit)
- John: werkplaats baas
- Kalisa: een van de twee vriendelijke kok van het guest house
- John: een van de twee vriendelijke kok van het guest house
- Jessica: medewerker van het UCC bij Jessie's Place
- Noella: eetmaatje (we weten niet wat ze doet)
- Tony (chocolony): eetmaatje, schilder/tekenaar
- Micheal: vriend van John en Kalisa, acrobaat
Zo, dat was het dan.

Laten we beginnen met maandag!
We werden gebroken wakker... 6.20 stond de wekker want om 7.00 zou het ontbijt klaar staan. Wij (met ons vooroordeel) dachten dus dat Afrikanen niet echt aan een tijd deden en dus rond 10en pas aan het werk hoefden... dit viel dus zwaar tegen. De mensen bij het UCC beginnen om 7.00 met werken. Maar gelukkig mochten we om 8.00 starten. Toen we er waren kregen we een introductie op het UCC van Zacharie, Justin en William, zijn we alle klaslokalen door geweest en hebben we de werkplaats gezien. Tijdens deze tour hebben we ongeveer 738 keer hetzelfde verhaal gehoord, maargoed.
William nam ons mee naar de huizen waar weeskinderen wonen die eerder in een weeshuis woonden die gesloten werd. De meeste kinderen hiervan werden geadopteerd maar bijna alle gehandicapte kinderen niet. Het UCC probeert een soort familie te creëren door ouder-figuren voor hen te laten zorgen.
Later op de dag zijn we met Zacharie, Frederick en twee Duitse meisjes (die een jaar vrijwilligerswerk gaan doen bij het UCC) naar een strandtentje gegaan om elkaar beter te leren kennen. Onder het genot van gekke Fanta, een kippizza, een dansende Frederick en een ondergaande zon was het erg gezellig.

Dinsdag nam John ons mee de werkplaats in om een plan te maken voor de komende maanden. Het komt er kortom op neer dat wanneer wij iets bedenken en hij ons helpt om het te maken, lekker simpel!
Om even de werkplaats te leren kennen besloten we twee paar krukken te maken. Hiervoor moest natuurlijk eerst boodschappen gedaan worden. We kropen achterin de auto van John om zo een lekkere wilde tocht te ondergaan naar alle winkels die nodig waren. Na de lunch hebben we een start gemaakt aan de krukken, althans, John heeft een start gemaakt. Onze lieve John heeft namelijk geen idee dat we ook prima zelf een machine kunnen bedienen. Na de eerste ervaringen in de werkplaats zijn we op bed geploft en zijn we er haast niet meer uit gekomen.

Vandaag begon de dag weer heerlijk vroeg en zijn we verder gegaan met de krukken. Dit keer hebben we John even laten zien dat we hier niet voor niets zijn en dat we best wat kunnen in de werkplaats. Na een goeie vier uur waren alle vier de krukken af. Toen de verf gedroogd was hebben we een kleine fotoshoot gedaan met als fotograaf de bewaker van het UCC. Dit alleen al was een hele ervaring omdat meneer de telefoon scheef hield en ongeveer 45 foto's heeft gemaakt (zie de foto's in het fotoalbum).
Ook was het vandaag tijd voor ons eerste wasje! Samen met John hebben we wasmiddel gehaald en gingen we aan de slag. Aan het begin bemoeide de hele tuin zich met ons handwasje, maar oke. Ze dachten natuurlijk: 'oh, dat zijn mzungus, die snappen er niks van'. Na een succesvol wasje hebben we via een gekke constructie een waslijn opgehangen, waarna we erachter kwamen dat onze was er eigenlijk helemaal niet op pastte... we waren gelukkig creatief genoeg om een oplossing te bedenken :D

We gaan zo weer heerlijk eten en erna vroeg ons nestje in!
Foto's bij dit verhaal staan bij het fotoalbum onder 'Even wennen...'
Umunsi mwiza!
Kusjes,
Ditte, Eline en Yva